Τα πρώτα Χριστούγεννα σε μια νέα πατρίδα

Photographer: Chris Michailidis /Place: Kilkis 

Photographer: Chris Michailidis /Place: Kilkis
Στο δρόμο του προσφυγικού ... 

Πώς είναι άραγε να αφήνεις τον κόσμο που έχεις "χτίσει",  να αναγκάζεσαι να φύγεις από τη χώρα σου; Ποιοι διαφεντεύουν τις ζωές και τις τύχες των ανθρώπων και κατά πόσο κάτι τέτοιο είναι δίκαιο; Πίσω από κάθε άτομο κρύβεται και μια ξεχωριστή ιστορία, ένα ταξίδι που για μερικούς είναι όμορφο και για άλλους γεμάτο φουρτούνες.

Ίσως είναι δύσκολο κάποιος να νιώσει πως αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί που αγωνίζονται για τα πιο ουσιώδη πράγματα, για την ίδια τους την ζωή και την αξιοπρέπεια τους. Αρκεί μια στιγμή για να αλλάξεις τον τρόπο σκέψεις σου. Εκεί στο πλήθος ένα ζευγάρι μάτια με κοιτούσε με θλίψη. Μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που ήταν συγκεντρωμένο στην πλατεία μια οικογένεια προσφύγων έκανε τα δικά της Χριστούγεννα. Μακριά από πατρίδα,συγγενείς και έθιμα. 

Κοντά σε νέους ανθρώπους, φιλόξενους και μη, φιλικούς και εχθρικούς, σε μια νέα πατρίδα που τους υποδέχεται με τον δικό της τρόπο. Μια πατρίδα που από ένα άγνωστο μέρος για αυτούς, μετασχηματίζεται σε ένα τόπο με μνήμες και βιώματα. Το πρόσωπό της τυλιγμένο σε μια μεγάλη πολύχρωμη μαντίλα. Τα δυο της μάτια ξεχωρίζουν στο σκοτάδι που σκεπάζει τον χώρο της πλατείας. Δίπλα στον άντρα της μοιάζει δυνατή και γεμάτη όρεξη για ζωή. Το ταξίδι μεγάλο και όλοι εμείς τόσο "μικροί" για να μπορέσουμε να συλλάβουμε τι θα πει ξεριζωμός! Εκεί στο πλήθος ένα ζευγάρι μάτια με κοιτούσαν με θλίψη. Μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που ήταν συγκεντρωμένο στην πλατεία μια οικογένεια προσφύγων έκανε τα δικά της Χριστούγεννα. Μακριά από πατρίδα, συγγενείς και έθιμα.

Κοντά σε νέους ανθρώπους φιλόξενους και αφιλόξενους,φιλικούς και εχθρικούς και μια νέα πατρίδα που τους υποδέχεται με τον δικό της τρόπο. Μια πατρίδα που από τοπίο μετασχηματίζεται σε τόπος και από κάτι άγνωστο θα γίνει ένας τόπος με μνήμες και βιώματα. Ας μην ξεχνάμε, στην ίδια κατάσταση βρέθηκαν και πολλές από τις οικογένειές μας μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά και την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Κι εμείς τι ρόλο έχουμε σε όλο αυτό το ατέρμωνο ταξίδι; Δεν είμαστε συνοδοιπόροι και ποτέ δεν θα μπορέσουμε να νιώσουμε και να καταλάβουμε αυτούς τους ανθρώπους. Αν μπορούσαμε έστω να μπούμε στην θέση τους για λίγο όλα θα ήταν διαφορετικά.

Της Όλγας  Στράντζαλη

Δείτε επίσης: Πόσο εύκολο είναι να χαίρεσαι με την χαρά του άλλου ;